BENİ ÖZLEMİŞ

Bittim ben uykusuzluktan bu hafta.2-3 gündür Harvey Karp'ın 5 Kural Yöntemini Kayra'ya nasıl uyarladığımı yazmaya çalışıyorum ama kafamı toplayamıyorum.Şu an buraya sadece içimi dökmek için yazıyorum.Zaten pazar akşamı eve döndüğümüzden beri 4 gündür ne bu evi toparlayabildim,ne mutfağı ne de kafamı.

Geceleri hala en az 2 kez ben kalkıyorum,arada Kıvanç'ın kalktıklarını saymıyorum ama asıl fena olan Kayra uyurken de uyuyamıyorum ya da Kıvanç kalktığında ben de uyanmış oluyorum.Sabah 6:30-7'de Kayra güne merhabe dediğinde benim uykusuzluktan gözlerim yanıyor.O günün sonunu bu kadar uykum varken nasıl getireceğimi bilememenin verdiği huzursuzlukla kalkıyorum yataktan.Kahvaltıdan sonra  o uyku halinden eser kalmıyor,açılıyorum.Gün içinde Kayra kısa kısa ya da uzun uzun uyuduğunda hiç uykum olmuyor ve o kadar çok şey yapmak istiyorum ki bazen ne yapacağıma karar verene kadar Kayra uyanmış oluyor.Kitap okumak istiyorum,bloglar arasında gezinmek istiyorum,kendim yazmak istiyorum,aylardır karşımda duran fotoğraf makinesine zaman ayırıp kurcalamak istiyorum.Ama bunların yerine çoğu zaman mutfağı topluyorum,odaları düzenliyorum,döndüğümüzden beri yıka yıka bitmeyen çamaşırları ya asıyorum ya da topluyorum.Bütün bunların arasında bir yerlerde bir an o uykusuzluk beni sıkıştırıyor ama geçiştiriyorum.

Daha doğrusu bugün öğleden sonraya kadar geçiştiriyordum.Bugün de çok güzel geçti aslında o uyku hali beni yakalayıp bırakmayıncaya kadar.Sevgili arkadaşım Pınar gelmişti bugün oğlu dünyalar tatlısı Deniz'le beraber.Pınar harika bir ressamdır,Arda'nın resim öğretmenidir.Atölyesine ilk gittiğim gün duvarlardan birinde Pınar'ın "365 gün 365 melek" adlı projesi için yaptığı meleklere bayılmıştım,çok beğenmiştim.Artık evrene nasıl bir mesaj gönderdiysem o meleklerden biri bugün benim oldu.Nasıl mutlu oldum anlatamam.Sonra uzun uzun sohbet ettik.Çocuklardan,resimlerden,fotoğraflardan,konuştuk.Ne bir yorgunluk ne uykusuzluk hiçbirşey kalmamıştı.

Pınarlar gittikten sonra Kayra'yı uyutmak için emzirme sandalyesinde sallanırken bir an sadece ama sadece uyumak istedim.Bu sefer geçiştirilecek gibi değildi.Kayra'yı yatağa koyar koymaz herşeyi bırakıp 5 dakikalığına da olsa uyuyacaktım.Kayra'yı tam 5 kez yatağına bıraktım hepsinde de uyandı yeniden kucağıma aldım dalsın diye ama 5.de gözlerini tamamen açtı.Çünkü yine anlamıştı bendeki gerginliği,sabırsızlığı,sınırda olduğumu.Zaten o savaş içinde Arda'nın piyano kurs saati de gelmişti,çıktık evden.Kıvanç'ı aradım,umutsuzca "Benim acil uyumam lazım,n'olur gel,bugünü bitiremeyeceğim."dedim.Hiç ummuyordum ama gerçekten de geldi."Tamam,süper,en az 2 saat uyurum ben"dedim.Peki ne oldu?Kayra'yı ona verdim,ben uzandım,sadece 20 dakika uyudum,uyandım ve sonra uyuyamadım.O 20 dakikalık uykuya dalmak için de oldukça çaba sarfettim.Kayra'nın huyları bana geçti sanırım,beni de kendine benzetti.Aşırı yorgunluktan uyuyamıyorum aslında çok net.

Ama az önce ,ben bu yazıyı yazarken uykulu gözlerle,Arda arkamda Star Wars izlerken,ortada hiçbir şey yokken benim canımın içi bana dedi ki:

"Anne,bugün kursa giderken arabadan inip merdivenin ilk basamağına bastığımda seni çok özledim."

Bittim ben bu cümleye yaaa.Ciddi miydi?Özlemiş olabilir miydi?Bilmiyorum.Çünkü okul tatil,birbirimizi de yiyoruz arada bol bol.Bir de televizyon izleme saatini biraz geçmişti.O yüzden kur da yapıyor olabilirdi ama cümle çok güzeldi.Ben de baya paranoyağım bu arada farkedildiyse.8  yaşındaki çocuğun sevgi sözcüklerinin içinden mana çıkarmaya çalışıyorum.Uykusuzluk beni bu hale getirdi?

  Sevgiler...

Not:Star Wars'ta Arda'nın bana kurduğu cümle gibi bir replik olabilir mi?Çünkü duyduğunda ilginç gelen cümleleri arada kullanır öyle bizimki.Belki de gerçekten özlemiştir.Ben gidip yatsam iyi olucak...